Toen ik begon aan: De twee huisjes van Das, had ik niet één kind in gedachten, maar een mengeling van allerlei verhalen van kinderen die ik hoorde vanuit mijn werk, in een fictief jasje gestoken. Verhalen van kinderen die zich niet fijn voelen. Niet simpelweg omdat hun ouders uit elkaar zijn, maar omdat de verschillen tussen de twee huisjes zo groot zijn dat ze zich in een van beide huisjes niet zo fijn voelen.

Dit boek is dus geen standaard prenten- of kinderboek over co-ouderschap. Het is een eerlijk, gevoelig en liefdevol verhaal over Das, die telkens heen en weer reist tussen haar twee huizen: bij Vos en Wolf. En Das weet niet goed wat ze met haar gevoel aan moet. Tot ze leert dat je moeilijke dingen mag benoemen en dat praten oplucht.

Het verhaal is geïllustreerd, rijmend verteld en bevat leervragen om samen in gesprek te gaan.

Ik schreef dit boek om een ander perspectief te bieden: weg blijven veroordeling, maar om ruimte te maken voor positiviteit, voor herstel — en vooral voor het kind.

Omdat ieder kind het verdient om zich thuis te voelen. In beide huizen!

​​​​Van kinderopvang naar onderwijs tot schrijfster

 Emi Geelen(1992) “Ik schreef De twee huisjes van Das met het verlangen om kinderen een stem te geven — juist in situaties die voor henzelf soms moeilijk onder woorden te brengen zijn. In mijn werk en omgeving zie ik vaak hoe kinderen balanceren tussen twee thuissituaties, met gevoelens die soms botsen: gemis en plezier, verwarring en liefde.

Met veel liefde wil ik ouders ondersteunen in het begeleiden van hun kind bij het ontwikkelen van een stevige eigen ik. Want als een kind zichzelf beter leert kennen, groeit het ook in kracht. En kinderen die in hun kracht staan, zijn beter opgewassen tegen situaties die hen onzeker maken — nu én later.

Veel kinderen hebben het fijn bij beide ouders, ook al is het wennen aan het leven in twee huizen. Sommige kinderen vinden het moeilijk om de scheiding van hun ouders te verwerken. Maar er is ook een groep kinderen die noodgedwongen naar een plek moet waar ze zich helemaal niet prettig voelen. Juist die kinderen verdienen het om gezien en gehoord te worden.

Met dit boek hoop ik elk kind een stukje herkenning te bieden. Een gevoel van: “Hé, ik ben niet de enige die dit meemaakt.” En tegelijk wil ik hen aanmoedigen om de kracht in zichzelf te ontdekken. Want ik geloof dat verdriet en blijdschap naast elkaar mogen bestaan — en dat verhalen kinderen kunnen helpen om een brug te slaan tussen hoe het was, hoe het is, en hoe het kan worden.'

— Emi Geelen